Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Λυκόφως: Ναι, αυτό με τον βρικόλακα-Τίνκερμπελ.

Αυτή η σκέψη που έχω σκοπό να αναπτύξω σ' αυτό το ποστ τριβέλιζε το μυαλό μου για αρκετό καιρό πριν, χωρίς καν να το έχω συνειδητοποιήσει.

Όλοι ξέρουμε το στόρυ πίσω απ' αυτόν τον τίτλο. Άνθρωπος ερωτεύεται βρικόλακα, βρικόλακας ερωτεύεται άνθρωπο, λυκάνθρωπος ερωτεύεται άνθρωπο και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα γιατί πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και είναι γιούπι.

Είμαι από τις πολλές (ΠΟΛΛΕΣ όμως!) που έχουν διαβάσει τα βιβλία και παρακολουθήσει τις ταινίες αυτής της σειράς και θα 'θελα να πω κάτι. Η σειρά αυτή δεν είναι τίποτ' άλλο από ένα μάτσο ρομαντικές ταινίες με κάποιες αστείες ατάκες και σκηνές αγωνίας-περιπέτειας.

Ναι, είναι ασυνήθιστο τα 2/3 των πρωταγωνιστών να είναι «σχεδόν» άνθρωποι, αλλά σιγά τα λάχανα! Μια φούσκα είναι κι αυτό όπως ήταν κι άλλες ταινίες παρομοίου ύφους (π.χ. Τιτανικός). Και όταν λέω «φούσκα», εννοώ ότι σε καμιά δεκαριά -το πολύ- χρόνια δεν θ' ασχολείται κανείς άμεσα με το θέμα. Οπότε δεν μπορώ να καταλάβω ποιός ο λόγος μία μερίδα του πληθυσμού να «θάβει» και άλλη μία να «υπερασπίζεται» το όλο έπος.

Το θέμα είναι πολύ απλό. Αν σου αρέσουν τα ρομαντικά μυθιστορήματα και δεν έχεις αντίρρηση και σε λίγα φανταστικά γεγονότα, τότε καλό διάβασμα. Αν όχι, για το καλό σου μην αφήσεις να σε σύρει στο σινεμά κάποια φίλη σου!

Πω ρε φίλε πάλι φιλοσόφησα! 

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
apo tous times psufisthke mesa stis 10 XEIROTERES tainies tou 2011.....
Ο χρήστης Thunder είπε…
ισχυει! :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Να μάθεις

να απομακρύνεσαι. Να μην στριμώχνεσαι ώστε να χωρέσεις με το ζόρι. Το ζόρι είναι ασφυκτικό. Είναι κουραστικό και δεν θα σου προσφέρει τίποτα στο τέλος. Πάρτο απόφαση ότι δεν είναι για σένα αυτό το μέρος και προχώρα παρακάτω. Να αποζητάς το φως. Τη γαλήνη. Τη νηνεμία. Δεν χρειάζεται να πασχίζεις για όλα τα αποκτήματα της ζωής σου. Δεν υπάρχει κάποια ανταμοιβή στο τέλος της διαδρομής έτσι κι αλλιώς, μόνο η ανάμνηση του πόνου θα σου μείνει. Και δεν χρειάζεται καν να πληρώσεις κάποιο τίμημα ώστε να έρθει μετά η ευτυχία σου, εσύ επιβάλεις τον δύσκολο τρόπο στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν θα σου χτυπήσει κάποιος φιλικά την πλάτη για να σε συγχαρεί για το ρόλο του οσιομάρτυρα που παίζεις με τόση επιτυχία. Απόκτησε λίγο εγωισμό. Δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Είσαι ένα λευκό, εκτυφλωτικό φως, και αν κάποιος δεν το αντέχει ας κοιτάξει αλλού. Είσαι μία δύναμη χωρίς όρια. Πάρε μια βαθιά ανάσα και νιώσε επιτέλους ότι το μόνο εμπόδιο στη ζωή σου είσαι εσύ, γιατί μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να σε φρενάρει

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό

Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ