Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Λυκόφως: Ναι, αυτό με τον βρικόλακα-Τίνκερμπελ.

Αυτή η σκέψη που έχω σκοπό να αναπτύξω σ' αυτό το ποστ τριβέλιζε το μυαλό μου για αρκετό καιρό πριν, χωρίς καν να το έχω συνειδητοποιήσει.

Όλοι ξέρουμε το στόρυ πίσω απ' αυτόν τον τίτλο. Άνθρωπος ερωτεύεται βρικόλακα, βρικόλακας ερωτεύεται άνθρωπο, λυκάνθρωπος ερωτεύεται άνθρωπο και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα γιατί πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και είναι γιούπι.

Είμαι από τις πολλές (ΠΟΛΛΕΣ όμως!) που έχουν διαβάσει τα βιβλία και παρακολουθήσει τις ταινίες αυτής της σειράς και θα 'θελα να πω κάτι. Η σειρά αυτή δεν είναι τίποτ' άλλο από ένα μάτσο ρομαντικές ταινίες με κάποιες αστείες ατάκες και σκηνές αγωνίας-περιπέτειας.

Ναι, είναι ασυνήθιστο τα 2/3 των πρωταγωνιστών να είναι «σχεδόν» άνθρωποι, αλλά σιγά τα λάχανα! Μια φούσκα είναι κι αυτό όπως ήταν κι άλλες ταινίες παρομοίου ύφους (π.χ. Τιτανικός). Και όταν λέω «φούσκα», εννοώ ότι σε καμιά δεκαριά -το πολύ- χρόνια δεν θ' ασχολείται κανείς άμεσα με το θέμα. Οπότε δεν μπορώ να καταλάβω ποιός ο λόγος μία μερίδα του πληθυσμού να «θάβει» και άλλη μία να «υπερασπίζεται» το όλο έπος.

Το θέμα είναι πολύ απλό. Αν σου αρέσουν τα ρομαντικά μυθιστορήματα και δεν έχεις αντίρρηση και σε λίγα φανταστικά γεγονότα, τότε καλό διάβασμα. Αν όχι, για το καλό σου μην αφήσεις να σε σύρει στο σινεμά κάποια φίλη σου!

Πω ρε φίλε πάλι φιλοσόφησα! 

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
apo tous times psufisthke mesa stis 10 XEIROTERES tainies tou 2011.....
Ο χρήστης Thunder είπε…
ισχυει! :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...