Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Έχω καιρό να γράψω για νοσοκομειακές εμπειρίες απ' τα παλιά.

Ήμουν 14 χρονών και έφτανε ο Δεκαπενταύγουστος. Τότε γιορτάζω (μαζί με άλλες 2 ξαδέρφες, 2 θείες και τη Γιαγιά Γιώτα) και για κάποιο λόγο που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή είχα αποφασίσει να νηστέψω για καμιά βδομάδα. Με τόσα άτομα να γιορτάζουν -όπως καταλαβαίνετε- αυτή η μέρα είναι μεγάλη υπόθεση, οπότε σουβλίσαμε όπως την Κυριακή του Πάσχα.

Το μόνο που θυμάμαι από ολόκληρη τη μέρα μέχρι τη στιγμή που έκατσα στο τραπέζι το βράδυ, είναι ότι ήθελα να βγάλω τα φρύδια μου γιατί ήταν σαν δάσος. Μετά απ' αυτό είμαι στο τραπέζι με ένα βαθύ πιάτο μπροστά μου και αντικρίζω το πιο απίστευτο κοκορέτσι που είχα δει ποτέ μου. Και μετά θυμάμαι να κάθομαι στην ντιβανοκασέλα της γιαγιάς και να σφαδάζω απ' τους πόνους.

Κατά τις 11 φύγαμε απ' το χωριό εγώ με τους γονείς μου για να πάμε στον Άγιο Αντρέα. Όχι την εκκλησία. Εκεί μου έκαναν εξετάσεις αίματος και ούρων, τεστ εγκυμοσύνης (!) και ψηλάφηση για σκωληκοειδίτιδα. Κατά τις 3 τα ξημερώματα, λοιπόν, ο Δρ. απεφάνθη ότι επειδή έφαγα το κοκορέτσι απότομα μετά από μία βδομάδα νηστεία (και επειδή ο Ντάντι το 'χε κάνει τίγκα στα αλατοπίπερα) έπαθα κολικό εντέρου. Δηλαδή ένας απλός κολικός εντέρου χρειάζεται 4 ώρες να διαγνωστεί.

Και το highlight; Πήρα φάρμακα που μοιάζουν μ΄αυτά που βλέπουμε στις ταινίες όταν αυτοκτονούν κάτι τύπισσες, που ξεβιδώνεις το καπάκι και είναι χύμα οι κάψουλες μέσα!

Σχόλια

Ο χρήστης JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε…
Ειχα καιρο να περασω απο εδω και επανορθωνω αφήνοντας ευχες για εναν καλο και ησυχο μηνα.Να εισαι καλα και να μη σου τυχει ξανα τετοιο περιστατικο.
Ο χρήστης Dalai Klama είπε…
Μια κυριακή του πάσχα έφαγα ο μπαγλαμάς καμια 15αρια αυγά. Τα αγαπώ τα αυγά! Το πρόβλημα ήταν ότι έβγαλα σπυριά παντού για 3 μέρες και εννοείτε πέρασα και γω μια βόλτα απο το νοσοκομείο πασχαλιάτικα. Πεισματικά απέφευγα τον καθρέφτη εκείνες τις μέρες.

Το ηθικό δίδαγμα?

Παν μέτρον άριστον...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...