Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Και μπήκα και επίσημα πλέον στο τέταρτο έτος.


Και έκατσα και έγραψα όλα όσα χρωστάω στο μπλοκάκι μου. Λέει μια σελίδα στο facebook «Μη ρωτάτε ποτέ μια κυρία την ηλικία της κι έναν φοιτητή πόσα χρωστάει». Θα δώσω μόνο μία απάντηση σ’ αυτό. Είμαι 21.

Τέλος πάντων. Μετά προσπάθησα να δω πόσα λιγότερα μαθήματα (και με τη λιγότερη δυνατή προσπάθεια) θα μπορούσα να περάσω για να πω ότι δεν απέτυχα στην εξεταστική του Γενάρη. Γιατί αφού δουλεύω και έχω να πηγαίνω και γυμναστήριο για τα προβληματικά άκρα μου και έχω να βλέπω το αγόρι και τις φίλες μου, θα έλεγε κανείς ότι δεν προλαβαίνω να διαβάσω 10 μαθήματα σε κάθε εξεταστική. Εκτός αν γίνω Cyborg. Λογικά τα Cyborgs δεν χρειάζονται ύπνο.

Η καθόλου τυχαία κλήρωση επέλεξε 4 μαθήματα. Τα δύο εργαστήρια που έχω τώρα, καθώς και δύο θεωρίες, απ’ τις πιο δύσκολες που έχω συναντήσει μέχρι τώρα στη σχολή. Αν περάσω αυτά τα 4 μαθήματα τον Γενάρη, τότε θα θέλω μόνο **** μαθήματα από χειμερινά και **** από εαρινά εξάμηνα για να πάρω πτυχίο! Συν τη διπλωματική-πτυχιακή και την πρακτική βέβαια. Φυσικά έχω παρόμοιο στόχο και για το όγδοο εξάμηνο.

Το θέμα είναι ότι αν εκπληρώσω τον στόχο του τέταρτου έτους γενικότερα, θα μου μείνουν (ελπίζω) λιγότερα από δέκα μαθήματα στο πέμπτο έτος! Οπότε θα πετάξω και μία πρακτική και μία διπλωματική-πτυχιακή μέσα! Δηλαδή αν στρωθώ ελάχιστα παίζει να πάρω πτυχίο στα 5,5-6 χρόνια! Not bad, my friend! Not bad at all! Και επίσης, μέχρι στιγμής ο βαθμός πτυχίου κυμαίνεται στο 6,5 με ανοδική πορεία! ΟΥΑΟΥ!

Και το συνειδητοποιώ ότι πολλούς που θα το διαβάσουν αυτό δεν τους ενδιαφέρει, αλλά για μένα είναι σημαντικό γιατί φέτος επιτέλους άρχισα να βάζω σειρά σε όλους τους τομείς της ζωής μου μετά από 21 χρόνια ύπαρξης. Και αυτό είναι το μπλογκ μου οπότε γράφω ό,τι μου κατέβει. Και ναι, είμαι περήφανη.


Σχόλια

Ο χρήστης Clem Lumen είπε…
You go girl!


:)
Ο χρήστης Thunder είπε…
I go, αλλα να δω που θα με βγαλει στο τελος :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Να μάθεις

να απομακρύνεσαι. Να μην στριμώχνεσαι ώστε να χωρέσεις με το ζόρι. Το ζόρι είναι ασφυκτικό. Είναι κουραστικό και δεν θα σου προσφέρει τίποτα στο τέλος. Πάρτο απόφαση ότι δεν είναι για σένα αυτό το μέρος και προχώρα παρακάτω. Να αποζητάς το φως. Τη γαλήνη. Τη νηνεμία. Δεν χρειάζεται να πασχίζεις για όλα τα αποκτήματα της ζωής σου. Δεν υπάρχει κάποια ανταμοιβή στο τέλος της διαδρομής έτσι κι αλλιώς, μόνο η ανάμνηση του πόνου θα σου μείνει. Και δεν χρειάζεται καν να πληρώσεις κάποιο τίμημα ώστε να έρθει μετά η ευτυχία σου, εσύ επιβάλεις τον δύσκολο τρόπο στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν θα σου χτυπήσει κάποιος φιλικά την πλάτη για να σε συγχαρεί για το ρόλο του οσιομάρτυρα που παίζεις με τόση επιτυχία. Απόκτησε λίγο εγωισμό. Δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Είσαι ένα λευκό, εκτυφλωτικό φως, και αν κάποιος δεν το αντέχει ας κοιτάξει αλλού. Είσαι μία δύναμη χωρίς όρια. Πάρε μια βαθιά ανάσα και νιώσε επιτέλους ότι το μόνο εμπόδιο στη ζωή σου είσαι εσύ, γιατί μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να σε φρενάρει

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό

Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ