Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Νομοσχέδιο Αθηνά.


Θυμάμαι μια φορά είχα αγχωθεί πολύ γιατί έπρεπε να βγω να τραγουδήσω μπροστά σε όλο το σχολείο και το βράδυ της παραμονής της γιορτής δεν είχα κλείσει μάτι. Το πρωί τελικά έκανα την άρρωστη και δεν πήγα καθόλου. Δεν με ένοιαξε αν θα έβρισκαν αντικαταστάτρια ή τι θα μου έλεγαν την επόμενη μέρα, αρκεί που το είχα γλιτώσει.

Κάτι τέτοιο έχω πάθει και απόψε το βράδυ. Είμαι στο τέταρτο έτος στη λογιστική της Πάτρας και έμαθα ότι η σχολή μου τον Σεπτέμβρη θα φύγει για Μεσολλόγγι. Έχω 15 μαθήματα για πτυχίο (να, το είπα επιτέλους) και πρέπει να τα περάσω όλα τον Ιούνη και τον Σεπτέμβρη για να γλιτώσω όσο γίνεται τα πήγαιν’ έλα. Μετά βέβαια θα έχω και την πρακτική και την πτυχιακή. Άλλο αυτό.

Με έχει πιάσει αυτός ο πανικός που μεταφράζεται σε κολικό στομάχου, νεύρα από το πουθενά, σφίξιμο στο στήθος και δύσπνοια. Χθες που το έμαθα δεν μου κόλλαγε ύπνος και τελικά αποκοιμήθηκα με το ζόρι στις έξι το πρωί. Όσο το ξεχνάω είμαι εντάξει αλλά μετά κάτι θα μου το θυμίσει και εύχομαι ξανά και ξανά να μην ισχύσει για όσους είναι στα τελειώματα, να το υποστούν οι μικρότεροι. Όπως τότε με την γιορτή. Οποιοσδήποτε άλλος εκτός από μένα.

Και δεν έχει να κάνει μόνο με τα έξοδα –γιατί από ‘κει  που πλήρωνα μηδέν ευρώ για να πάω στη σχολή τώρα θα θέλω κάνα 50άρι το μήνα σε μεταφορικά- αλλά και με το γεγονός ότι εδώ που είμαι ξέρω όλους τους καθηγητές. Σε ποιόν αντιγράφεις εύκολα, ποιος είναι αυστηρός, ποιος τσεκουρώνει, ποιος κάνει καλές παραδόσεις – τα πάντα. Τώρα ξαφνικά θα βρεθώ για δεύτερη φορά στη θέση ενός πρωτοετούς φοιτητή που πρέπει να μάθει απ’ την αρχή τα κατατόπια. Και τσαντίζομαι.

Το γεγονός –φυσικά- ότι είναι αδύνατον να χωρέσουμε όλοι στο Μεσολόγγι δεν το σχολιάζω καν. Όπως δεν θα σχολιάσω και το ξεβόλεμα του πήγαινε-έλα με τα 4 λεωφορεία την ημέρα, ενώ υποτίθεται ότι πέρασα στην συγκεκριμένη σχολή μόνο και μόνο για να αποφύγω όλο αυτό το σκηνικό.

Μετά από λίγο βέβαια νοιώθω ενοχές που γκρινιάζω γιατί ακούω ότι κάμποσες σχολές του πανεπιστημίου της Πάτρας θα φύγουν για Καλαμάτα. Τουλάχιστον το Μεσολόγγι είναι αρκετά κοντά.

Πάντα με κάθε αναποδιά από την πιο ασήμαντη ως την πιο γιγάντια αντιμετωπίζω την κατάσταση με ψυχραιμία και έχοντας στο τσεπάκι κάποιο εναλλακτικό σχέδιο. Όμως πρώτη φορά στη ζωή μου νοιώθω τόσο άχρηστη στο ν’ αλλάξω αυτό που έχω μπροστά μου.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Και πάλι καλά είσαι.....Ρώτα και μερικούς άλλους που βρέθηκαν στην εξορία του Αδάμ....Σε ένα μήνα κατεβαίνω όπότε για τις λεπτομέρειες τα λέμε και live!
Ψηλός...
Ο χρήστης Thunder είπε…
αγαπη εσυ θα τελειωσεις πιο πριν απο μενα.. να κανονισουμε για καφε!!!
Ο χρήστης JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε…
Ειχα αρκετο καιρο να περασω απο εδω αλλα δεν ξεχνω τους μπλοκοφιλους.Ευχομαι να εχεις καλη. φωτεινη εβδομαδα γεμάτη υγεία και χαμογελα!!!!
Φοβερα ολα αυτα με τις αλλαγες.Τι να σου γραψω τωρα.Υπομονη να κανουμε.
Ο χρήστης Thunder είπε…
καλημερα!!! κι εγω περναω και σε βλέπω αλλα δεν αφηνω σχολια.. οπως το πες.. υπομονη!!!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...