Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μία λίστα. Και ναι, το πρόσεξα ότι δεν είναι Παραμονή Πρωτοχρονιάς.



  1. Να πάρω -επιτέλους- δίπλωμα... 
  2. ...για να μπορέσω να πάρω αυτοκίνητο και να κάνω μία μεγάλη διαδρομή. Οπουδήποτε. Νύχτα με φίλους και μουσική και γέλια και καφέ. 
  3. Να μάθω να οδηγώ μηχανή. 
  4. Να αποκτήσω όλο τον εξοπλισμό για μηχανή (μπουφάν-γάντια-μπότες κλπ). 
  5. Να κάνω τατουάζ την ΕΛΠΙΔΑ. 
  6. Να τραγουδάω! Όπου να 'ναι! Ο,τι να 'ναι! Να μην σταματήσω ξανά! 
  7. Να έχω λεφτά για να πάρω όλα τα βιβλία και τα CD που θέλω, ακόμα κι αν κατεβάζω albums και e-books τζάμπα. Στο σπίτι μου στο σαλόνι να έχω βιβλιοθήκη μέχρι το ταβάνι... 
  8. ...και ειδικό μέρος για τη μουσική μου. Για το μπάσο, το αρμόνιο, τα CD, τις αφίσες. 
  9. Να αποφασίσω επιτέλους να μάθω κιθάρα και να μην την έχω μόνο διακοσμητική. Οι συγχορδίες δε γίνεται να είναι τόσο δύσκολες. Έλεος δηλαδή.
  10. Να αποκτήσω σπίτι με ντουλάπα σε μέγεθος δωματίου. Και με μεγάλα παράθυρα. Και με αυτές τις εσοχές που έχουν σε κάτι παλιές αμερικάνικες ταινίες γεμάτες μαξιλάρια.  
  11. Να πάω στις ΗΠΑ. Να φάω σε Diner και να κοιμηθώ σε Motel. Και να οδηγήσω ξεσκέπαστη Cadillac φορώντας Ray Ban Aviators. Και να ντυθώ Daisy Duke. Και να δω τη Route 66. 
  12. Να μην περιοριστώ ποτέ στις μόδες, στα πρέπει και στο παρόν. Να συνεχίσω να κάνω κάθε φορά ο,τι θέλω ΕΓΩ για τον εαυτό μου. 
  13. Να μάθω να ακούω αυτή τη μικρή φωνή στο κεφάλι μου όταν μου φωνάζει ότι πάω να κάνω μαλακία. Γιατί πάντα έχει δίκιο, απ' ο,τι φαίνεται. 

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
Παιζει να ειναι η καλυτερη λιστα ever!!!!!!!! Οι δικες μου λιστες περιεχουν συνηθως πραγματα του τυπου να χασω 15 κιλα, να βρω νορμαλ αγορι κτλ κτλ αλλα θα ακολουθησω την δικια σου μπας και με βγαλει στον σωστο δρομο!!!!!
Ο χρήστης Thunder είπε…
καποτε εκανα κι εγω λιστες σαν κι αυτη που περιγραφεις αλλα αποφασισα πως δεν εχει νοημα, οποτε ειπα να ονειροπολησω :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...