- Να πάρω -επιτέλους- δίπλωμα...
- ...για να μπορέσω να πάρω αυτοκίνητο και να κάνω μία μεγάλη διαδρομή. Οπουδήποτε. Νύχτα με φίλους και μουσική και γέλια και καφέ.
- Να μάθω να οδηγώ μηχανή.
- Να αποκτήσω όλο τον εξοπλισμό για μηχανή (μπουφάν-γάντια-μπότες κλπ).
- Να κάνω τατουάζ την ΕΛΠΙΔΑ.
- Να τραγουδάω! Όπου να 'ναι! Ο,τι να 'ναι! Να μην σταματήσω ξανά!
- Να έχω λεφτά για να πάρω όλα τα βιβλία και τα CD που θέλω, ακόμα κι αν κατεβάζω albums και e-books τζάμπα. Στο σπίτι μου στο σαλόνι να έχω βιβλιοθήκη μέχρι το ταβάνι...
- ...και ειδικό μέρος για τη μουσική μου. Για το μπάσο, το αρμόνιο, τα CD, τις αφίσες.
- Να αποφασίσω επιτέλους να μάθω κιθάρα και να μην την έχω μόνο διακοσμητική. Οι συγχορδίες δε γίνεται να είναι τόσο δύσκολες. Έλεος δηλαδή.
- Να αποκτήσω σπίτι με ντουλάπα σε μέγεθος δωματίου. Και με μεγάλα παράθυρα. Και με αυτές τις εσοχές που έχουν σε κάτι παλιές αμερικάνικες ταινίες γεμάτες μαξιλάρια.
- Να πάω στις ΗΠΑ. Να φάω σε Diner και να κοιμηθώ σε Motel. Και να οδηγήσω ξεσκέπαστη Cadillac φορώντας Ray Ban Aviators. Και να ντυθώ Daisy Duke. Και να δω τη Route 66.
- Να μην περιοριστώ ποτέ στις μόδες, στα πρέπει και στο παρόν. Να συνεχίσω να κάνω κάθε φορά ο,τι θέλω ΕΓΩ για τον εαυτό μου.
- Να μάθω να ακούω αυτή τη μικρή φωνή στο κεφάλι μου όταν μου φωνάζει ότι πάω να κάνω μαλακία. Γιατί πάντα έχει δίκιο, απ' ο,τι φαίνεται.
Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...
Σχόλια