Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μία λίστα. Και ναι, το πρόσεξα ότι δεν είναι Παραμονή Πρωτοχρονιάς.



  1. Να πάρω -επιτέλους- δίπλωμα... 
  2. ...για να μπορέσω να πάρω αυτοκίνητο και να κάνω μία μεγάλη διαδρομή. Οπουδήποτε. Νύχτα με φίλους και μουσική και γέλια και καφέ. 
  3. Να μάθω να οδηγώ μηχανή. 
  4. Να αποκτήσω όλο τον εξοπλισμό για μηχανή (μπουφάν-γάντια-μπότες κλπ). 
  5. Να κάνω τατουάζ την ΕΛΠΙΔΑ. 
  6. Να τραγουδάω! Όπου να 'ναι! Ο,τι να 'ναι! Να μην σταματήσω ξανά! 
  7. Να έχω λεφτά για να πάρω όλα τα βιβλία και τα CD που θέλω, ακόμα κι αν κατεβάζω albums και e-books τζάμπα. Στο σπίτι μου στο σαλόνι να έχω βιβλιοθήκη μέχρι το ταβάνι... 
  8. ...και ειδικό μέρος για τη μουσική μου. Για το μπάσο, το αρμόνιο, τα CD, τις αφίσες. 
  9. Να αποφασίσω επιτέλους να μάθω κιθάρα και να μην την έχω μόνο διακοσμητική. Οι συγχορδίες δε γίνεται να είναι τόσο δύσκολες. Έλεος δηλαδή.
  10. Να αποκτήσω σπίτι με ντουλάπα σε μέγεθος δωματίου. Και με μεγάλα παράθυρα. Και με αυτές τις εσοχές που έχουν σε κάτι παλιές αμερικάνικες ταινίες γεμάτες μαξιλάρια.  
  11. Να πάω στις ΗΠΑ. Να φάω σε Diner και να κοιμηθώ σε Motel. Και να οδηγήσω ξεσκέπαστη Cadillac φορώντας Ray Ban Aviators. Και να ντυθώ Daisy Duke. Και να δω τη Route 66. 
  12. Να μην περιοριστώ ποτέ στις μόδες, στα πρέπει και στο παρόν. Να συνεχίσω να κάνω κάθε φορά ο,τι θέλω ΕΓΩ για τον εαυτό μου. 
  13. Να μάθω να ακούω αυτή τη μικρή φωνή στο κεφάλι μου όταν μου φωνάζει ότι πάω να κάνω μαλακία. Γιατί πάντα έχει δίκιο, απ' ο,τι φαίνεται. 

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
Παιζει να ειναι η καλυτερη λιστα ever!!!!!!!! Οι δικες μου λιστες περιεχουν συνηθως πραγματα του τυπου να χασω 15 κιλα, να βρω νορμαλ αγορι κτλ κτλ αλλα θα ακολουθησω την δικια σου μπας και με βγαλει στον σωστο δρομο!!!!!
Ο χρήστης Thunder είπε…
καποτε εκανα κι εγω λιστες σαν κι αυτη που περιγραφεις αλλα αποφασισα πως δεν εχει νοημα, οποτε ειπα να ονειροπολησω :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Να μάθεις

να απομακρύνεσαι. Να μην στριμώχνεσαι ώστε να χωρέσεις με το ζόρι. Το ζόρι είναι ασφυκτικό. Είναι κουραστικό και δεν θα σου προσφέρει τίποτα στο τέλος. Πάρτο απόφαση ότι δεν είναι για σένα αυτό το μέρος και προχώρα παρακάτω. Να αποζητάς το φως. Τη γαλήνη. Τη νηνεμία. Δεν χρειάζεται να πασχίζεις για όλα τα αποκτήματα της ζωής σου. Δεν υπάρχει κάποια ανταμοιβή στο τέλος της διαδρομής έτσι κι αλλιώς, μόνο η ανάμνηση του πόνου θα σου μείνει. Και δεν χρειάζεται καν να πληρώσεις κάποιο τίμημα ώστε να έρθει μετά η ευτυχία σου, εσύ επιβάλεις τον δύσκολο τρόπο στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν θα σου χτυπήσει κάποιος φιλικά την πλάτη για να σε συγχαρεί για το ρόλο του οσιομάρτυρα που παίζεις με τόση επιτυχία. Απόκτησε λίγο εγωισμό. Δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Είσαι ένα λευκό, εκτυφλωτικό φως, και αν κάποιος δεν το αντέχει ας κοιτάξει αλλού. Είσαι μία δύναμη χωρίς όρια. Πάρε μια βαθιά ανάσα και νιώσε επιτέλους ότι το μόνο εμπόδιο στη ζωή σου είσαι εσύ, γιατί μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να σε φρενάρει

Στροβιλιζόμενη στη δίνη της γλυκόζης. UPDATED

Είναι λες και ολόκληρη η ζωή μου περιστρέφεται γύρω απ' τις ποσότητες γλυκών που θα καταναλώσω ημερησίως. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Κάθε φορά που θα εντοπίσω έστω κι ένα μικρό κομμάτι σοκολάτας θα το καταβροχθίσω και μετά ξαφνικά το μυαλό μου μετατρέπεται σε αυτό ενός αρπακτικού, και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το πως θα καταφέρω να βρω μεγαλύτερη ποσότητα γλυκού να φάω. Έχει τύχει πάνω σε κρίση υπογλυκαιμίας να φάω ένα καρβέλι ψωμί με μέλι και βούτυρο. Και όχι, δε σταμάτησα στο ένα καρβέλι επειδή σταμάτησε η λιγούρα. Απλά τελείωσε το ψωμί. Μια άλλη φορά είχα φάει μερέντα κατευθείαν απ' το βάζο με το κουτάλι. Δεν μ' άρεσε καν η συγκεκριμένη μερέντα. Δεν σκέφτομαι λογικά σε τέτοιες φάσεις. Είχα κάνει κάτι εξετάσεις αίματος τις προάλλες και η γιατρός μου μου είπε ότι είχα επικίνδυνα χαμηλό ζάχαρο. Εξαιτίας αυτού μπορεί στο άκυρο να λιποθυμήσω καμιά μέρα και να καταπιώ τη γλώσσα μου. Οπότε καταλαβαίνουμε ποιες ήταν οι οδηγίες του Μπαμπά Νίκου: γέμισε τα ντουλάπια μ

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό