Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αδικία.

Μπορώ να κάνω υπομονή για πολλά πράγματα, αν και είμαι πολύ κυκλοθυμική. Συνήθως επιλέγω εγώ πότε θα τα χάσω και πότε θα ξεσπάσω, απλά γιατί δεν θέλω να πιέσω άλλο τον εαυτό μου να κρατηθεί και να σκάσει. Σπάνια θα χάσω τον έλεγχο. Και όταν τον χάσω, μετά δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα γιατί εκείνη την ώρα είμαι ταύρος σε υαλοπωλείο.

Ένα πράγμα μπορεί να με ταράξει τόσο πολύ. Η αδικία σε οποιαδήποτε μορφή της. Για παράδειγμα, πιστεύω ότι οι διαφωνίες πρέπει να λύνονται σε μορφή ντιμπέιτ. Να λέει πρώτα ο ένας ο,τι έχει να πει και μετά να λέει και ο άλλος τα δικά του. Οπότε αν όταν μιλάω με διακόπτει ο άλλος για να μου πει τα ίδια ξανά και ξανά (ενώ τον έχω ακούσει ήδη), με πιάνει μούρλια. Σιχαίνομαι την επανάληψη.

Επίσης πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος μπορεί να πιστεύει ο,τι θέλει και να κάνει ο,τι θέλει, αρκεί να μην ενοχλεί τους άλλους. Γι' αυτό και δεν ανέχομαι την κοροϊδία ή τον ρατσισμό. Όχι για μένα. Εγώ είμαι χοντρόπετση και είναι δύσκολο να με προσβάλλει κάποιος. Απλά δεν μπορώ να διανοηθώ ότι μπορεί να ξυπνήσει ένας άκυρος μια μέρα και να του 'ρθει να ενοχλήσει έναν συνάνθρωπό του χωρίς λόγο.

Και τέλος, δεν μ' αρέσει να νομίζει ο άλλος ότι είναι τόσο απίστευτος που μπορεί να μπει στο μυαλό μου, να καταλάβει τι θέλω να πω πριν μιλήσω, να βγάλει το δικό του συμπέρασμα και μετά να αρχίσει να μου επιτίθεται. Πάντα ήμουν μαθηματικό μυαλό. Θέλω αιτιολόγηση. Θέλω αποτελέσματα, όχι κούφιες θεωρίες. Αν έχεις επιχειρήματα, πες ο,τι τραβάει η ψυχή σου. Αλλά μην «φαντάζεσαι» ότι είπα/υπονόησα κάτι απλά για να 'χεις δικαιολογία να μου τα χώσεις. Γιατί δεν θα κρατήσει η χαρά σου πολλή ώρα.

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
Πες τα!!! Δν θα μπορουσα να συμφωνω περισσοτερο!!!!



Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...