Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Έρχονται εκείνες οι μέρες

Που ο ήλιος πολεμάει το σκοτάδι κάθε μέρα και λίγο παραπάνω. Που θέλω να φύγω, να φύγω όσο πιο μακρυά μπορώ, θέλω να πάω κάπου που να είναι λιακάδα και να έχει φύση και χρώματα. Θέλω να στρέψω το κορμί μου προς τον ήλιο που λάμπει, να ανοίξω τα χέρια μου και να κλείσω τα μάτια και να μείνω εκεί, να νιώθω το απαλό αεράκι και να ακούω το θρόισμά του γύρω μου. Θέλω να νιώσω τη ζέστη αυτή σε κάθε μου κύτταρο, θέλω να τυλίξει την καρδιά και το μυαλό μου.

Θέλω να εισπνεύσω Φως. Θέλω να ζήσω, θέλω τόσο πολύ να ζήσω, αλλά έχω κουραστεί.

Η μία μέρα διαδέχεται την άλλη χωρίς καμία αλλαγή και εξέλιξη. Ξημέρωσε, σήκω. Πάρε τα ρούχα που έχεις βγάλει στην άκρη από χθες. Ισιωσε τον γιακά, βάλε το νερό στον βραστηρα. Μιάμιση δόση καφέ σήμερα, γιατί ήταν κομματάκι πιο δύσκολο να σύρεις το κουφάρι σου από το κρεβάτι στην κουζίνα. Γράψε λάθος - διπλή δόση καφέ σήμερα. Βάλε λίγη μουσική, μην βάλεις καθόλου μουσική. Δεν έχω όρεξη να ακούσω ούτε το σφύριγμα της ανάσας μου. Αφήστε με να γυρίσω πίσω στο κρεβάτι, δεν θέλω να πάω πουθενά, σταματήστε να μου ζητάτε πράγματα που δεν θέλω να σας δώσω. 

Θέλω μια παύση, θέλω να πέσω σε ένα βολικό κώμα, ίσα να ξαποστάσω λίγο και μετά θα έρθω πίσω πάλι, το υπόσχομαι. Θέλω την ανυπαρξία αλλά φοβάμαι τόσο πολύ τον θάνατο. Θέλω να αναπνεύσω αλλά μου σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό όλο και πιο πολύ κάθε φορά που ξεθαρρευω. Θέλω μια αγκαλιά. Θέλω πολλές αγκαλιές. Θέλω αγάπη και στοργή. Θέλω να νιώσω ευτυχία αλλά νιώθω μόνο απογοήτευση και στεναχώρια και μοναξιά. Αφήστε με να πάρω μία ανάσα, μισή ανάσα. Αφήστε με να βρέξω τις πατούσες μου εκεί που σκάει το κύμα και να το κλωτσησω λες και κάτι κακό μου έχει κάνει. 

Σφίγγει μια μέγγενη την καρδιά μου και όλα πάνε καλά αλλά όλα πάνε σκατα και θέλω να με αφήσετε ήσυχη αλλά σας παρακαλώ δεν θέλω να μείνω μόνη και συγγνώμη, δεν το εννοούσα. Μην με αφήσετε πίσω, θα κάνω τα πάντα αλλά φοβάμαι και δεν ξέρω τι θέλω αλλά θέλω τόσα πολλά και με πνίγουν όλα μαζί λίγο λίγο. Δεν θέλω να θέλω τίποτα. Δεν θέλω να νιώθω τίποτα. Θέλω να είμαι ένα ρομπότ. Όχι, δεν θέλω να είμαι τίποτα.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
I think we could all use a break right now. Hang in there!
Ο χρήστης Thunder είπε…
Ας τρέξουμε όλοι γυμνοί στα λιβάδια.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Γράφω όλα αυτά

τα λόγια σε αυτό το άτυπο ημερολόγιο, γράμματα χωρίς διεύθυνση παραλήπτη. Ένα ημερολόγιο που έχει μόνο τις εξωτερικές στρώσεις του κρεμμυδιού. Παρόλα αυτά, με ξαλαφρώνει πολύ όλο αυτό. Ξεκίνησα να διαβάζω πάλι βιβλία σιγά σιγά, βαρέθηκα τα reels του ινσταγκραμ. Κάθε 3ο reel ήταν ανάγνωση ταρώ, I shit you not. Δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν τόσα άτομα που να ανεβάζουν τέτοια βιντεάκια. Πολύ ωραία τα έλεγαν πάντως, μου έλεγαν ότι είμαι γαμάτη και ότι με περιμένουν σπουδαία πράγματα. Σας ευχαριστώ, το ξέρω ήδη, και το ξέρω επειδή τα φτιάχνω εγώ τα σπουδαία πράγματα. Επίσης μου έλεγαν ότι θα γυρίσεις πίσω. Εκεί είναι που τα έκλεισα και έπιασα το διάβασμα, πόσο delulu να ταΐσουν και αυτά. Θέλω να σου πω τόσα πολλά. Πρέπει να κάνω λίστα. Και να κάνω θέλω, για αυτά δεν χρειάζομαι λίστα.  Οι σκέψεις μου είναι θυμωμένες ώρες ώρες. Δεν το κάνουν με κακία όμως, αλλά αυτό το ξέρεις γιατί με ξέρεις. Πονάει όλο αυτό. Αν υπήρχε απόρριψη, δεν θα πονούσε έτσι. Δεν θα με έπιανε ούτε δύσπνοια, ούτε σφίξιμο.

Τα όνειρά μου

χορεύουν στο μυαλό μου σαν τις χρωματιστές κορδέλες που χρησιμοποιούν σε ανσάμπλ ρυθμικής γυμναστικής. Παίζει να έχω μέχρι πέντε κορδέλες ταυτόχρονα κάθε φορά, φυσικά πάντα σε μια τέλεια εκτελεσμένη χορογραφία. Για μένα λέμε, άλλωστε. Ονειροπολώ χαζεύοντας τον τρόπο που ανακατεύονται τα χρώματα μεταξύ τους. Και μόλις μια χορογραφία πιάσει το απόλυτο δεκάρι από την κριτική επιτροπή, σημαίνει ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί. Το όνειρο έχει γίνει πρώτα στόχος, και μετά πραγματικότητα. Τότε βρίσκω καινούργιες κορδέλες, ξεκινάω πάλι απ' την αρχή την εκμάθηση της νέας χορογραφίας.  Αυτή τη στιγμή οι κορδέλες είναι τέσσερις . Η χορογραφία σε αυτές τις τέσσερις  κοντεύει να τελειοποιηθεί. Υπάρχει και μία πέμπτη  στον πάγκο, βέβαια, αλλά εκείνη δεν μπορώ να την εντάξω μόνη μου στο πρόγραμμα, μόνο τις δικές σου οδηγίες ακούει. Θα ήταν τόσο όμορφο θέαμα αν συμμετείχε κι εκείνη, ξέρεις.

Κλείνω τα μάτια μου

και κοιμάμαι σαν πτώμα. Δεν με βασανίζει καμία σκέψη πια, μέχρι και οι σκέψεις μου με βαρέθηκαν. Και βλέπω ένα σωρό όνειρα όλο το βράδυ, από την κούραση ξυπνάω και νιώθω λες και μου ρίχνουν ξύλο στον ύπνο. Περιμένω να δω ένα όνειρο στο οποίο να ΜΗΝ είσαι μέσα. Καταντάει γελοίο πλέον.  "Τί όνειρο είδες;", σε ακούω να ρωτάς. Ήταν λες και έβλεπα στο μέλλον, θα σου πω. Έβλεπα ξύπνημα με χουζούρι, έβλεπα πρωινό καφέ στον καναπέ, με ακουστικά στα αυτιά του ο καθένας για να ακούει τα δικά του, αλλά να σε ακουμπάω λίγο με το πόδι μου γιατί μπορεί να μην θέλω τις λέξεις εκείνη την ώρα από κανέναν, αλλά πάντα μα πάντα θα θέλω την αύρα σου. Στην ησυχία του πρωινού, όταν καλά - καλά δεν έχει φωτίσει ο ήλιος. Άλλες φορές βλέπω παλιές αναμνήσεις, αλλά όχι σαν παρατηρητής. Τις βλέπω λες και τις ζω πάλι όπως εκείνη τη στιγμή. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μαζί σου, με τα diskman και τα CD, να μοιραζόμαστε τα ακουστικά μας και να κουβεντιάζουμε. Ή να είμαι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου γιατί είχαν