Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το ζαχαροπλαστείο.

Χθες ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι στο 2ο έτος.

Αρκετά τρομακτικό, γιατί μετά άρχισα να σκέφτομαι το επαγγελματικό μου μέλλον και το πως μπορεί να τα φέρει η ζωή γενικότερα. Και μετά με έπιασε ο συνηθισμένος φόβος που με πιάνει ότι δεν θα πάρω ποτέ πτυχίο, οπότε λέω τι γίνεται τώρα;

Θ' ανοίξω ζαχαροπλαστείο/καφετέρια. Να εξηγήσω. Το μαγαζί στην είσοδο θα είναι ένα συνηθισμένο ζαχαροπλαστείο, αλλά θα μπαίνεις σ' έναν διάδρομο και θα σε οδηγεί σε μία εσωτερική καφετέρια γεμάτη πουφ και πολύχρωμες κούπες.

Και όλοι θα είναι ξυπόλητοι! Θα είναι σαν το μπόουλινγκ που υποχρεούσαι να φορέσεις εκείνα τα χαζά παπούτσια, αλλά εδώ θα μένεις με τις κάλτσες και θα έχει πολύ μαλακά χαλιά. Και πολλά χρώματα. Πάρα μα πάρα πολλά χρώματα. Και πολλά γλυκά!

Θα μου πεις τι τα γράφω όλα αυτά τώρα; Ψαρεύω πελάτες, βέβαια! Λίγα χρόνια νωρίτερα μεν, αλλά και πάλι!

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Είμαι ένας τυχαίος αναγνώστης που βρήκα τυχαία το blog σου και διάβασα τυχαία κάποια άρθρα. Λάτρεψα το ζαχαροπλαστίο/καφετέρια σου.
Όταν το ανοίξεις πόσταρε εδώ.
Τα λέμε!
Ο χρήστης Alexandra είπε…
Είμαι στο 3ο έτος και αγχώνομαι και εγώ για το μέλλον!
Τί ωραίο ζαχαροπλαστείο!! Μου θυμίζει Alice in wonderland! :)
Ο χρήστης Arven είπε…
Τώρα κατάλαβα γιατί με έχεις από κοντά! ΑΡΝΟΥΜΕ κυρία μου! ΑΡΝΟΥΜΕ! :P
Ο χρήστης Thunder είπε…
>Ανώνυμε: Η τύχη ήταν με το μέρος μου σήμερα δηλαδή! Μ' αρέσει όταν βρίσκουν από τύχη το blog μου ανάμεσα σε τόσα και τόσα που υπάρχουν. Αυτό σημαίνει ότι γίνομαι διάσημη. Ναι!!!! :D

>Αλεξάνδρα: Να μαντέψω ότι θα σε έχω συχνή πελάτισσα τότε :)

>Αλέξανδρε: Άν θες να ξέρεις έχω κι εγώ ταλέντο στη ζαχαροπλαστική! Θα ανεβάσω και πειστήρια, αν και τα 'χεις δει ήδη! :Ρ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Να μάθεις

να απομακρύνεσαι. Να μην στριμώχνεσαι ώστε να χωρέσεις με το ζόρι. Το ζόρι είναι ασφυκτικό. Είναι κουραστικό και δεν θα σου προσφέρει τίποτα στο τέλος. Πάρτο απόφαση ότι δεν είναι για σένα αυτό το μέρος και προχώρα παρακάτω. Να αποζητάς το φως. Τη γαλήνη. Τη νηνεμία. Δεν χρειάζεται να πασχίζεις για όλα τα αποκτήματα της ζωής σου. Δεν υπάρχει κάποια ανταμοιβή στο τέλος της διαδρομής έτσι κι αλλιώς, μόνο η ανάμνηση του πόνου θα σου μείνει. Και δεν χρειάζεται καν να πληρώσεις κάποιο τίμημα ώστε να έρθει μετά η ευτυχία σου, εσύ επιβάλεις τον δύσκολο τρόπο στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν θα σου χτυπήσει κάποιος φιλικά την πλάτη για να σε συγχαρεί για το ρόλο του οσιομάρτυρα που παίζεις με τόση επιτυχία. Απόκτησε λίγο εγωισμό. Δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Είσαι ένα λευκό, εκτυφλωτικό φως, και αν κάποιος δεν το αντέχει ας κοιτάξει αλλού. Είσαι μία δύναμη χωρίς όρια. Πάρε μια βαθιά ανάσα και νιώσε επιτέλους ότι το μόνο εμπόδιο στη ζωή σου είσαι εσύ, γιατί μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να σε φρενάρει

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό

Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ