Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το καλοκαιράκι...

Μπήκε λοιπόν και επίσημα το καλοκαίρι.. Με το επίσημα εννοώ -βεβαίως, βεβαίως- ότι τελείωσε η εξεταστική και δεν καθόμαστε εμείς οι άμοιροι επιμελείς φοιτητές μέσα να σκάμε σαν τα ποντίκια.

Εγώ γενικά είμαι παιδί του χειμώνα, οπότε σε γενικές γραμμές δεν ενθουσιάζομαι ιδιαίτερα στη θέα της θάλασσας, αλλά φέτος κάτι μ' έχει πιάσει ρε παιδί μου. Αυτό το κάτι που μ' έπιανε μικρή και πασαλειβόμουν με άμμο σαν γυφτάκι. Οπότε το σπίτι μ' έχει χάσει από πελάτισσα.

Κλασσικά βέβαια όπως κάθε χρόνο θα πάθω ωτίτιδα απ' τις πολλές βουτιές. Τι κι αν κλείνω τ' αυτιά μου και τη μύτη μου σαν καμιά γιαγιά; Το νερό βρίσκει και τρυπώνει! Μ' έχουν πιάσει εμένα κάτι πονάκια και την έχω μυριστεί τη δουλειά.

Τώρα που είπα για βουτιές, θυμήθηκα μια φάση όταν ήμουν τεσσάρων χρονών. Μ' έπιασε ένας θείος μου και με πέταξε με φόρα στη θάλασσα για να με «βουτήξει». Ναι. Και το νερό έφτανε μέχρι το γόνατο. Οπότε έπεσα με την πλάτη και μ' ανοιχτά τα μάτια, χτύπησα, και είδα και ένα σωρό μπουρμπουλήθρες!

Σχόλια

Ο χρήστης Alexandra είπε…
Άσχημο πράγμα η ωτίτιδα!
Καλό καλοκαίρι να έχεις!
Ο χρήστης Thunder είπε…
σ' ευχαριστω πολυ! επισης! :)
Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
Hahaha!
Oloi pasaleibomaste me ammo akoma k opoios pei oti den to kanei leei psemata!
Egw ftiaxnw kastrakia me ammo!
Wraio kalokairino post! ;)





http://clothes-and-fairytales.blogspot.com/
Ο χρήστης Konstantinos Smanis είπε…
Ήμουν ο μόνος που σιχαινόταν να πασαλείβεται με άμμο? Ακόμα και στα πόδια μου την έσπαγε (κομπλεξικός). Good thing is ότι έχω καταφέρει πλέον να την αγνοώ :P
Ο χρήστης Konstantinos Smanis είπε…
Btw, επειδή ήταν το πρώτο μου σχόλιο αυτό, όταν το'γραφα δεν ήμουν logged in στο Blogger και δε μου'βγαλε καμιά επιλογή "Subscribe to posts" (για να μου'ρθουν ειδοποιήσεις αν μου απαντήσει κανείς). Μήπως να'βαζες κανα κουμπάκι/link; :)
Ο χρήστης Thunder είπε…
να σου πω, σημερα μου τη δινει αφανταστα να γεμιζουν οι πατουσες και τα δαχτυλα μου αμμο και δεν μπορω να το αγνοησω με τιποτα.. παω να το κοιταξω αυτο με το κουμπακι :)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...