Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το καλοκαιράκι...

Μπήκε λοιπόν και επίσημα το καλοκαίρι.. Με το επίσημα εννοώ -βεβαίως, βεβαίως- ότι τελείωσε η εξεταστική και δεν καθόμαστε εμείς οι άμοιροι επιμελείς φοιτητές μέσα να σκάμε σαν τα ποντίκια.

Εγώ γενικά είμαι παιδί του χειμώνα, οπότε σε γενικές γραμμές δεν ενθουσιάζομαι ιδιαίτερα στη θέα της θάλασσας, αλλά φέτος κάτι μ' έχει πιάσει ρε παιδί μου. Αυτό το κάτι που μ' έπιανε μικρή και πασαλειβόμουν με άμμο σαν γυφτάκι. Οπότε το σπίτι μ' έχει χάσει από πελάτισσα.

Κλασσικά βέβαια όπως κάθε χρόνο θα πάθω ωτίτιδα απ' τις πολλές βουτιές. Τι κι αν κλείνω τ' αυτιά μου και τη μύτη μου σαν καμιά γιαγιά; Το νερό βρίσκει και τρυπώνει! Μ' έχουν πιάσει εμένα κάτι πονάκια και την έχω μυριστεί τη δουλειά.

Τώρα που είπα για βουτιές, θυμήθηκα μια φάση όταν ήμουν τεσσάρων χρονών. Μ' έπιασε ένας θείος μου και με πέταξε με φόρα στη θάλασσα για να με «βουτήξει». Ναι. Και το νερό έφτανε μέχρι το γόνατο. Οπότε έπεσα με την πλάτη και μ' ανοιχτά τα μάτια, χτύπησα, και είδα και ένα σωρό μπουρμπουλήθρες!

Σχόλια

Ο χρήστης Alexandra είπε…
Άσχημο πράγμα η ωτίτιδα!
Καλό καλοκαίρι να έχεις!
Ο χρήστης Thunder είπε…
σ' ευχαριστω πολυ! επισης! :)
Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
Hahaha!
Oloi pasaleibomaste me ammo akoma k opoios pei oti den to kanei leei psemata!
Egw ftiaxnw kastrakia me ammo!
Wraio kalokairino post! ;)





http://clothes-and-fairytales.blogspot.com/
Ο χρήστης Konstantinos Smanis είπε…
Ήμουν ο μόνος που σιχαινόταν να πασαλείβεται με άμμο? Ακόμα και στα πόδια μου την έσπαγε (κομπλεξικός). Good thing is ότι έχω καταφέρει πλέον να την αγνοώ :P
Ο χρήστης Konstantinos Smanis είπε…
Btw, επειδή ήταν το πρώτο μου σχόλιο αυτό, όταν το'γραφα δεν ήμουν logged in στο Blogger και δε μου'βγαλε καμιά επιλογή "Subscribe to posts" (για να μου'ρθουν ειδοποιήσεις αν μου απαντήσει κανείς). Μήπως να'βαζες κανα κουμπάκι/link; :)
Ο χρήστης Thunder είπε…
να σου πω, σημερα μου τη δινει αφανταστα να γεμιζουν οι πατουσες και τα δαχτυλα μου αμμο και δεν μπορω να το αγνοησω με τιποτα.. παω να το κοιταξω αυτο με το κουμπακι :)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό

Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ

Άμα δεν σας αρέσει αυτό το ποστ, παράπονα στην Αλέ!

Ως γνωστόν, υπάρχουν δύο κατηγορίες πλουσίων με βάση το πως πλουτίζουν. Η πρώτη κατηγορία είναι οι αυτοδημιούργητοι (τύπου Ωνάσης). Η δεύτερη κατηγορία είναι οι λεγόμενοι νεόπλουτοι. Αυτοί είναι το συνηθέστερα μισητό είδος πλουσίων γιατί -εκτός του ότι πλούτισαν κατά τύχη- μας το τρίβουν και στη μούρη! Όταν κάποιου ανθρώπου του έχει βγει το λάδι και έχει κάνει μια σεβαστή περιουσία, είναι εγκρατής και εκτιμά αυτά που έχει. Αν όμως τα λεφτά ήρθαν π.χ. από κληρονομιά, ή από κάποιο τυχαίο γεγονός γενικότερα, τότε προσπαθεί τόσο πολύ να το «παίξει» λεφτάς, που φαίνεται σαν παραφωνία.  Όλα αυτά τα γράφω γιατί τώρα τελευταία είναι της μόδας να βλέπω κάτι παλιές γνωστές που δεν έχουν ανάγκη να σπουδάσουν ή -Θεός φυλάξοι!- να δουλέψουν, να αρπάζουν από μία κάμερα (επαγγελματική πάντα!) και να το παίζουν αρτιστίκ μποέμ ταξιδιάρες τύπισσες που κάθε βδομάδα βρίσκονται σε διαφορετική ήπειρο. Και το πιο γελοίο είναι ότι έχουν και «καλλιτεχνική άποψη» και στο παίζουν και ταξιδιωτικοί οδηγοί!  Κα