Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το καλοκαιράκι...

Μπήκε λοιπόν και επίσημα το καλοκαίρι.. Με το επίσημα εννοώ -βεβαίως, βεβαίως- ότι τελείωσε η εξεταστική και δεν καθόμαστε εμείς οι άμοιροι επιμελείς φοιτητές μέσα να σκάμε σαν τα ποντίκια.

Εγώ γενικά είμαι παιδί του χειμώνα, οπότε σε γενικές γραμμές δεν ενθουσιάζομαι ιδιαίτερα στη θέα της θάλασσας, αλλά φέτος κάτι μ' έχει πιάσει ρε παιδί μου. Αυτό το κάτι που μ' έπιανε μικρή και πασαλειβόμουν με άμμο σαν γυφτάκι. Οπότε το σπίτι μ' έχει χάσει από πελάτισσα.

Κλασσικά βέβαια όπως κάθε χρόνο θα πάθω ωτίτιδα απ' τις πολλές βουτιές. Τι κι αν κλείνω τ' αυτιά μου και τη μύτη μου σαν καμιά γιαγιά; Το νερό βρίσκει και τρυπώνει! Μ' έχουν πιάσει εμένα κάτι πονάκια και την έχω μυριστεί τη δουλειά.

Τώρα που είπα για βουτιές, θυμήθηκα μια φάση όταν ήμουν τεσσάρων χρονών. Μ' έπιασε ένας θείος μου και με πέταξε με φόρα στη θάλασσα για να με «βουτήξει». Ναι. Και το νερό έφτανε μέχρι το γόνατο. Οπότε έπεσα με την πλάτη και μ' ανοιχτά τα μάτια, χτύπησα, και είδα και ένα σωρό μπουρμπουλήθρες!

Σχόλια

Ο χρήστης Alexandra είπε…
Άσχημο πράγμα η ωτίτιδα!
Καλό καλοκαίρι να έχεις!
Ο χρήστης Thunder είπε…
σ' ευχαριστω πολυ! επισης! :)
Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
Hahaha!
Oloi pasaleibomaste me ammo akoma k opoios pei oti den to kanei leei psemata!
Egw ftiaxnw kastrakia me ammo!
Wraio kalokairino post! ;)





http://clothes-and-fairytales.blogspot.com/
Ο χρήστης Konstantinos Smanis είπε…
Ήμουν ο μόνος που σιχαινόταν να πασαλείβεται με άμμο? Ακόμα και στα πόδια μου την έσπαγε (κομπλεξικός). Good thing is ότι έχω καταφέρει πλέον να την αγνοώ :P
Ο χρήστης Konstantinos Smanis είπε…
Btw, επειδή ήταν το πρώτο μου σχόλιο αυτό, όταν το'γραφα δεν ήμουν logged in στο Blogger και δε μου'βγαλε καμιά επιλογή "Subscribe to posts" (για να μου'ρθουν ειδοποιήσεις αν μου απαντήσει κανείς). Μήπως να'βαζες κανα κουμπάκι/link; :)
Ο χρήστης Thunder είπε…
να σου πω, σημερα μου τη δινει αφανταστα να γεμιζουν οι πατουσες και τα δαχτυλα μου αμμο και δεν μπορω να το αγνοησω με τιποτα.. παω να το κοιταξω αυτο με το κουμπακι :)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Να μάθεις

να απομακρύνεσαι. Να μην στριμώχνεσαι ώστε να χωρέσεις με το ζόρι. Το ζόρι είναι ασφυκτικό. Είναι κουραστικό και δεν θα σου προσφέρει τίποτα στο τέλος. Πάρτο απόφαση ότι δεν είναι για σένα αυτό το μέρος και προχώρα παρακάτω. Να αποζητάς το φως. Τη γαλήνη. Τη νηνεμία. Δεν χρειάζεται να πασχίζεις για όλα τα αποκτήματα της ζωής σου. Δεν υπάρχει κάποια ανταμοιβή στο τέλος της διαδρομής έτσι κι αλλιώς, μόνο η ανάμνηση του πόνου θα σου μείνει. Και δεν χρειάζεται καν να πληρώσεις κάποιο τίμημα ώστε να έρθει μετά η ευτυχία σου, εσύ επιβάλεις τον δύσκολο τρόπο στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν θα σου χτυπήσει κάποιος φιλικά την πλάτη για να σε συγχαρεί για το ρόλο του οσιομάρτυρα που παίζεις με τόση επιτυχία. Απόκτησε λίγο εγωισμό. Δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Είσαι ένα λευκό, εκτυφλωτικό φως, και αν κάποιος δεν το αντέχει ας κοιτάξει αλλού. Είσαι μία δύναμη χωρίς όρια. Πάρε μια βαθιά ανάσα και νιώσε επιτέλους ότι το μόνο εμπόδιο στη ζωή σου είσαι εσύ, γιατί μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να σε φρενάρει

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό

Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ